Mycielski Ludwik (1796–1831), oficer WP, uczestnik powstania listopadowego. Był synem Stanisława (zob.) i Anny z Mielżyńskich, bratem Józefa (zob.) i bratem bliźniaczym Michała (zob.). Razem z bratem wychowywał się od r. 1810 w liceum w Metz. Następnie wstąpił do armii Ks. Warsz. w r. 1812, do 3 lit. p. szwoleżerów gwardii w stopniu porucznika I kl. Odbył kampanię w Rosji, w październiku 1813 dostał się do niewoli pod Słonimem, skąd za pośrednictwem następcy tronu szwedzkiego J. B. Bernadotte’a został zwolniony i odesłany do Sztokholmu. Po powrocie do kraju wstąpił w lutym 1815 do armii Król. Pol. jako porucznik 4 p. piechoty. W lutym 1817 został adiutantem polowym gen. Józefa Tolińskiego, lecz już we wrześniu t.r. otrzymał dymisję ze względu na stan zdrowia. Przeniósł się wówczas do W. Ks. Pozn., gdzie objął dobra Gorzyce i Gorzyczki pod Kościanem, był także właścicielem dóbr Poniec. W r. 1819 M. wstąpił do loży masońskiej «Bouclier du Nord». Po śmierci teścia (1826) przeniósł się do dóbr żony do Wydaw pod Poniecem, gdzie powstał jeden z głównych ośrodków ruchu patriotycznego w Księstwie. W grudniu 1830 M. przedostał się do Warszawy i wstąpił jako ochotnik do 4 p. piechoty. Odznaczył się wyjątkowym męstwem w bojach 17 II pod Wawrem i 20 II pod Grochowem. Poległ 25 II w obronie Olszynki Grochowskiej, a śmierć jego uczcił wódz specjalnym rozkazem dziennym.

Żonaty od 8 V 1822 z Elżbietą Mielżyńską (zm. 22 XII 1857), córką Stanisława (zob.), pozostawił małoletnie dzieci: Stanisława (1823–1878), Michała (zob.), Annę, Elżbietę i Marię (1825–1900). Postać M-ego (jak i jego brata Michała) wprowadził Stanisław Wyspiański w „Warszawiance”.

Reprod. portretu i obrazu „Śmierć Ludwika Mycielskiego” w: Staszewski J., Generał Michał Mycielski i udział rodziny Mycielskich w powstaniu listopadowym, P. 1930; – Literatura jak przy bracie Michale.

Andrzej Wędzki